Het mooie aan Chongqing is dat deze stad nog midden in de transitie zit, dat merk je dus ook aan de restaurants – een hele enkele keer hebben ze een menukaart met plaatjes maar in negen van de tien gevallen moet je gewoon met handen en voeten uitleggen wat je wilt bestellen. Hier en daar geholpen door ‘vriend’ Pleco – de vertaalapp.

Trek in lunch liepen we een – zo op het oog – pas opgeknapt restaurantje aan …. in …. binnen en stelden we ons menu op de hierboven beschreven wijze samen. ‘Vegetables’ door de zojuist gekochte paksoi uit je boodschappentas te laten zien en vervolgens iets met ‘fiesh’, ‘poork’ en ‘chieken’.
Na 10 minuten ‘hints’ heb je dan uiteindelijk alsnog een verrassingsmenu – voor in dit geval – 3 personen besteld.

Vrijwel direct kwam de eigenaar druk gebarend aan tafel. Dit bleek een uitnodiging om mee te lopen naar een bak met vissen links achterin de zaak – of we daar even eentje uit wilden zoeken. Omdat we een redelijk uitgebreid menu hadden besteld, kozen we een klein exemplaar uit waarna we weer naar onze tafel wilden gaan – dat bleek niet de bedoeling.

Er ging een deur open met een kast vol met haantjes – welke ‘chieken’ we wensten. We moesten even bijkomen van deze verrassende wending en lieten de eigenaar zelf zijn favoriet kiezen.

Terug op onze plek zagen we hoe de koks werden ingevlogen – wij Nederlanders waren natuurlijk binnen gehobbeld op het moment dat het personeel normaal gesproken een dutje doet of achter in de zaak hun inkomsten aanvullen met een potje Mahjong.
Eerst kwam kok ‘vis’ binnen kort daarop gevolgd door ‘kip’ die zijn winterjas verruilde voor een witte koksbuis met roze damesschort en resoluut naar ‘het kippenhok’ liep – om 10 seconden later samen met een druk klapwiekend haantje uit de kast te komen.
In de luttele seconden tussen kast en keuken kon het haantje nog net even een blik werpen op ‘de daders’ die even verderop in het restaurant aan een tafeltje op hem zaten te wachten.

Een kwartiertje later liep de serveerster niets verhullend in onze richting om een foto te maken van die vreemde blanke wezens. Het resultaat ging achterin de zaak meteen de groep rond. Net als wij vinden zij het ook spannend en interessant om andere culturen ontmoeten. Dat je veelvuldig wordt aangestaard en gefotografeerd ben ik inmiddels wel gewend.

Kort daarop werden de eerste gerechten geserveerd, inmiddels weten we dat daar geen einde aan lijkt te komen. Na de aardappel, groente, rijst en enkele goedgevulde schalen met vleesgerechten – kip, varken en vis dachten wij – stond de tafel overvol. Zo hadden we in plaats van de uitgekozen vis er allemaal één van die grootte gekregen.

Omdat alles hier vrij ‘spicy’ wordt gekruid – to put it mildly – en aan de structuur van de vleesreepjes niet altijd eenvoudig te zien/proeven is van welk dier het afkomstig is kan het zijn dat hetgeen je voor kip aanziet toch ‘pork’ was.
Die vergissing werd ons duidelijk toen we voor ons gevoel bijna uitgegeten waren en er tot onze stomme verbazing een enorme schaal uit de keuken werd aangevoerd.
De kippensoep! In dit geval de haantjessoep die we allemaal van de verhalen kennen en waar ik voor vertrek dus al voor was gewaarschuwd.
En het is allemaal waar – de bouillon is heerlijk en het vlees ook. Alleen het is toch even wennen wanneer je met je stokjes een hanenkam, snavel of klautje uit de soep vist. Stuk voor stuk delicatessen in de Chinese eetcultuur, maar het personeel stond dit tafereel licht geamuseerd van een afstandje te aanschouwen.
   
Hoewel je het niet verser kunt krijgen dan zo, blijf het toch een raar idee en enigszins hypocriet om alleen het filetlapje of de gehaktbal te willen eten zonder dat je het ook nog maar op enige wijze kunt herleiden naar zijn oorspronkelijke vorm.
Maar een soep met een gehele soepkip – van kop tot teen is weer het ander uiterste.

*) Wat het ‘Groene Boekje’ ook mag beweren – hier is duidelijk de soep van één kip dus zonder tussen ‘n’