The man with three kidneys – trueLIFE story (Part II)

The man with three kidneys – trueLIFE story (Part II)

In het vorige blog (Part I) vertelde ik al over mijn gastcollege aan studenten van MIADA en dat mijn persoonlijke verhaal enorme indruk maakte in beide klassen.

Behalve dat ik orgaandonatie een gezicht wilde geven was een tweede doel ook voorlichting en bewustwording, maar ik wilde zelf ook wel meer weten van de situatie hier. Waarom is China bijvoorbeeld het land met relatief het laagste aantal donorgeregistreerden van de wereld – slechts 0.6 donoren per 1 miljoen inwoners.

confucius-1
Confucius stond ook centraal in één van de schetsvoorstellen met betrekking tot het ontwerpen van een campagne voor meer orgaandonoren door de studenten van MIADA.

Een van de oorzaken is dat veel Chinezen het Confucianisme aanhangen – de leer van Confucius. Volgens deze filosofie dien je – uit respect voor je ouders– je lichaam na je dood als één geheel intact te houden net zoals dat je het hebt gekregen.

Echter binnen dezelfde filosofie zou je het doneren van een orgaan ook kunnen zien als een ultieme daad van medeleven wat past binnen het confuciaanse basisconcept ‘Jen’ (menselijkheid, liefdadigheid en vriendelijkheid).

De vraag voor de toekomst is of ‘Jen’ zwaarder mag wegen dan iets fysieks als het behouden van een lichaam. Indien die focus verlegd zou kunnen worden zou dat een enorm potentieel aan donororganen op kunnen leveren.

Een andere oorzaak waardoor orgaandonatie niet leeft ligt in het feit dat een transplantatie enkel weggelegd is voor de ‘happy few’. Dit werd mede duidelijk naar aanleiding van de – eerste – vraag die mij in beide klassen gesteld werd.
Toen ik ”niets” antwoordde op hun vraag wat ik voor mijn transplantatie had betaald vielen ze bijna één voor één van hun stoel. Nadat ik had uitgelegd dat iedere Nederlander maandelijks ‘spaart’ voor het geval hij medische zorg nodig heeft en het dus iets anders werkt dan in China krabbelden ze langzaam weer op.

Wanneer je dan hoort dat een transplantatie in China ongeveer 300.000 Y kost en je vervolgens bedenkt een gemiddelde maaltijd ongeveer 12 Y (EUR 1.50) dan kun je je voorstellen dat een transplantatie maar voor weinigen is weggelegd. Niet zo vreemd dus ook dat de studenten nog nooit een getransplanteerde in het wild hadden gezien.

Ook de wachtlijst is – mede hierdoor – relatief kort. Het feit dat 300.000 patiënten wachten op een orgaan klinkt veel, maar op een bevolking van meer dan één miljard is dat relatief gezien heel weinig. Echter worden er jaarlijks slechts 10.000 transplantaties uitgevoerd, waarmee niet gezegd is dat je zomaar aan de beurt bent. Helemaal in een systeem waar geld en corruptie ook nog een belangrijke rol speelt bij het toewijzen van zorg – zo begreep ik uit de vragen en opmerkingen van de studenten.
Ongeveer 65% van alle organen in China blijkt nu nog afkomstig van gevangenen, waarvan weer 90% van geëxecuteerde gevangen. Een item in dezelfde week op CCTV News – de Chinese nieuwszender – waarin China aankondigde vanaf 1 januari 2015 geen organen van (geëxecuteerde) gevangenen meer in te zetten voor transplantatie wierp weer een ander licht op de zaak.

Ik was wel benieuwd wat de studenten van dit besluit vonden. Vanuit ons westerse oogpunt – waarbij de doodstraf al verwerpelijk is – is dit natuurlijk niet meer dan een menselijk besluit. Anderzijds als de Chinezen zo afhankelijk zijn van de gevangenen voor donororganen zal dit besluit een flinke afname van het aanbod betekenen.

DSC00780@DSC00240

De meningen van de studenten waren niet echt uitgesproken – maar dat geldt voor vrijwel alle meningen (in het openbaar).

Een interessante opvatting uit de groep was dat wanneer je als gevangene wordt geëxecuteerd je wel iets heel ergs moet hebben gedaan. Door als gevangene je organen beschikbaar te stellen kun je op die manier iets terugdoen voor de gemeenschap die je op een of andere manier schade hebt toegebracht.

Afsluitend. Een enerverende les voor de studenten, maar ook zeker voor mijzelf. Er is op het gebied van voorlichting en bewustwording nog heel veel te doen.
Maar ik ben optimistisch, want als ze ergens in de wereld weten wat recyclen is dan is dat wel China.